Cumartesi dayımın vefat haberi geldi telefonda.
İnsanın içi yanıyor birden..O ana kadar yapılan planlar hepsi değişiyor.
hayatın tek gerçekliği kalıyor geriye..ölüm..
camide mezarlıkta..herşey sis perdesi gibi.. gözler görüyor, beyin kaydediyor.. bacaklar yapması gerektiği gib takip ediyor öndekini..
biliyorum ki zamanla çıkıcak hepimizden acısı. zamanla idrak edicez onun orda olmadığını..
acı. hayat acı.. allah tokat gibi çarpıyor yüzümüze.
hayatın koşturmacısına kendimize kaptırmışken birden herşeyin kesilebileceğini anlıyoruz, hatırlıyoruz ve sonra çoğu sefer unutuyoruz.. tos pembe bakmak daha işimize geliyor belki..
biz bu hafta dayımızı kaybettik, bir fire verdik. yaşımız ilerlerken, sıranın kimde olduğu bilinmezken, sevdiklerimiz hala hayattayken silkinmek lazım.
hatalar çetelesini tutmayı bırakıp, affedici olmak, kimi son kez göreceğimizi bilmediğimizi hatırlamak lazım..
nur içinde yat dayıcım..
ays
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder