Bu kadar mıydı?

28.04.2011

Sabah uykumu almışım. Keyifli bir Hürrem akşamından kalmayım.
 Duşumu almışım. Zor da olsa servise yetişebilmişim.
Birkaç pürüz dışında her şey normal.
Ta ki her şey öğle arasında İzmir caddesinde soluğu alasıya kadar…
Herkes mi karşı olur insana…
Güzele yakın normal başlayan anormal devam eden nasıl biteceği belli olmayan bir gün….
Depresifim gene…
Ama bu sefer tek sorumlu Aysun.
Zaten çatasım var ona. Beni bırakıp gidiyor buralardan.
Akşamları uğrayasım gelmiyor artık. Kolay olsun yokluğuna alışmak diye. Ama bir tarafım da sayılı gün gidecek bir daha istesen de olmayacaklar diyor. Biz izinleri bile birlikte alalım da daha tahammülü kolay olsun buraların derken o tamamen gidiyor.
Biliyordum er ya da geç gidecekti. Hep gündemdeydi bu tayin işi. Hep üstünü kapatıp hiç olmayacakmış gibi davrandım, hissettim. Ama gidiyorlar işte….

Çok kötüyüm ….
Bir mucize olsa….
Bencilce düşünüyorum biliyorum.
Onun hayatı daha kolay olacak.
Daha yaşanılası bir şehirde geçecek ömrü….
Hem de benim doğduğum, büyüdüğüm, okuduğum şehre benim diğer yarımın olduğu şehre gidiyor. Hızlı trenle 1.5 saat… Ne var ki…
Demesi kolay…
Komsukarem, Efem gidiyor…
Çok kötüyüm çok…
Ama yapacak bir şey yok

Kuşkusuz bir çok dostum arkadaşım var beni buraya bağlayan. Ama komşum gidiyor.
Belki bir gün bana da Eskişehir yolları gözükür, belki gene komsu oluruz diye avutuyorum kendimi….
Avutuyorum işte…
Yapacak bir şey yok…
Çok kötüyüm çok.

Yolu, şansı açık olsun.
Daha da mutlu olsun inşallah...

zeynep